aleksandretta

Aleksandretta większa (łać.Psitacula eupatria)

Aleksandretta większa

Podgatunki: wyodrębnia się pięć podgatunków aleksandrestty większej: Psitacula eupatria eupatria, Psitacula eupatria nipalensis, Psitacula eupatria magnirostris, Psitacula eupatria avensis , Psitacula eupatria siamensis

Zakres występowania:

Psitacula eupatria eupatria: Sri Lanka oraz Półwysep Indyjski. Psitacula eupatria nipalensis: wschodnie tereny Afganistanu, wschodnie i południowe obszary Pakistanu, centralne Indie aż do Nepalu, Bhutan oraz Assam do Bangladeszu. Psitacula eupatria magnirostris: Andamany archipelag na Oceanie Indyjskim oraz na pobliskich wyspach Kokosowych, spotykany w rejonie zatoki Bengalsiej Aleksandretta większa nipalensis Psitacula eupatria avensis: region Assamu (północno zwschodnie Indie) aż do południowej Birmy. Psitacula eupatria siamensis: północne i zachodnie terytoria Tajlandii do Kambodży, centralny Laos, rzadko spotykane okazy na południu, można zaobserwować w centralno- południowym Wietnamie. Naturalne środowisko: patki z gatunku aleksandretta można spotkać w wilgotnych lasach i terenach lesistych, namorzynach. Nierzadko można je spotkać na terenach zasiedlonych przez człowieka. Ptak bytuje na terenach położónych do 900m n.p.m. Aleksandretty bytują zazwyczaj w małych stadach, jednak jeśli zasoby pożywienia są obfite tworzą duże grupy. Jeśli żyją w dużej liczbie lubią nocować na tym smaym, wysokim drzewie. Populacja na Sri Lance spada z powodu masowego nielegalnego handlu tymi ptakami. Opis: Aleksandretta magnirostris Psitacula eupatria eupatria jej upierzenie jest zdominowane piórami w kolorze soczystej zieleni. Pióra pokrywające przestrzeń od oka do dzioba są w kolorze wyblakłej czerni, poniżej dzioba znajduje się szeroki pas czarnych piór, które okala przód szyi, z kolei tył szyi okala pasmo pudrowo-różowych piór. Pióra pokrywy średnie i małe ( część skrzydła) zabarwione są na ciemno fioletowo lub czerwono. Pióra na nogach są zielono- szare. Dziób jest silny, czerwonego koloru. Tęczówki bladożółte. Jeśli chodzi o upierzenie samic jest ono generalnie bardziej przygaszone, ważną odróżniającą płci cechą jest brak czarnych piór z przodu szyi u samic. Psitacula eupatria nipalensis: podgatunek jest generalnie większy od swoich nominalnych pobratymców, upierzenie całościowo jest bardziej w tonacji szaro-zielonej. Czarne pióra z przodu szyi tworza szerszy pas niż u eupatrii. Pióra pokrywające potylicę i policzki wyróżnia niebieskawy odcień. Psitacula eupatria magnirostris: samce tego podgatunku posiadają cienki, niebieski pasek piór z tyłu szyi, powyżej różowego. Czerwone pióra na skrzydłach są bardziej intensywne. Generalnie podgatunek ten jest większy, a jego dziób jest silniejszy. Samice wyglądają jak u eupatrii, ale maja silniejszy, masywniejszy dziób.   Aleksandretta większa siamensis Psitacula eupatria avensis: samce są mniej więcej takie same jak kuzyni z podgatunku nipalensis, z tą różnicą, iż cienkie, niebieskie pasemko piór na z tyłu szyi jest czasami nieobecne, a szyja i pióra spodniej części ciała są bardziej zielonawo- żółtawe, dodatkowo dziób jest mniejszy. Samice są identyczne z nipalensis, ale mają mniejszy dziób. Psitacula eupatria siamensis: samce są podobne do tych z podgatunku avensis ale pióra potylicy i karku są przetkane niebieskim kolorem. Generalnie pióra są bledsze, ale na skrzydłach jest więcej czerwieni. Twarz i szyja są żółtawe. Samica jak u avensis z tą różnicą, że twarz i szyja są żółtawe jak u samca. Średni rozmiar Aleksandretty to 58cm, a waga waha się od 250 do 260g. Upierzenie u młodocianych osobników:pióra są P.e. eupatria: pióra są jak u samicy, młode mają krótszy ogon. Oczy są szare. Dźwięki jakie wydają te ptaki czasami są określane jako głośne, głębokie i skarżące się dzwonienie. Generalnie odgłosy tych ptaków są donośne i niemiłe. Ptaki te podnoszą larum, wrzask, pisk, kiedy czuja zagrożenie. Wtedy całe stado razem ekstatycznie piszczy. Informacje hodowlane Aleksandretta większa Ptaki te są bardzo hałaśliwe więc polecane są dla odpornych hodowców, ptaki lubią się bawić są bardzo energetyczne. Potrafią także naśladować odgłosy jak i mowę. Długość życia: 25- 30 lat . Warunki bytowe w hodowli: konstrukcja powinna być wykonana z metalu lub z siatki zgrzewanej, pod żadnym względem nie może być drewniana, ponieważ ptaki szybko by ja zniszczyły przy użyciu silnych dziobów. Wybieg dla tych ptaków powinien mieć co najmniej 4,5m długości. Jak już podano ptaki te są bardzo żywiołowe dlatego urozmaiceniem dla nich w klatce będą huśtawki, kawałki drewna czy szyszki aby mogły wykorzystywać swój dziób, zwisające liny, drabinki, zabawki z garbowanej skóry, baseny czy piłki lub inne zabawki które można wprawić w ruch. Dieta w hodowli: owoce takie jak: jabłka, granty, pomarańcze banany, owoce kaktusa, gruszki powinny stanowić 30% dziennego pożywienia. Dodatkowo należy dołączyć świeże warzywa: marchewki, seler, groszek, kukurydzę, zieleninę, zwilżoną kaszę i trochę różnego rodzaju ziaren, ugotowaną fasolę (ziarna)rośliny strączkowe, można włączyć kupną karmę dla papug. Wymiary budki lęgowej: pionowe pudełko o wymiarach: 30,5cm x 30,5cm x 46cm wielkość miotu: od 2 do 4 szerokich, owalnych jaja 34 x 27mm. Czas inkubacji: około 24 dni Czas pozostawania w gnieździe: około 7 tygodni. Dieta na wolności: ptaki żywią się wszelkiego rodzajami nasion dzikich jak i roślin uprawnych, ponadto dieta ich obfituje w kwiatki, pączki, nektar kwiatowy, leśne owoce . Okres rozrodczy: od listopada/ grudnia do marca/ kwietnia w zależności od przebywania ptaka.                                                                                                                                                                                                   źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/163_Aleksandretta_wieksza.html

afrykanka senegalska

Afrykanka senegalska (łać.Poicephalus senegalus)

     Zwana jest również papugą senegalską (łac. Poicephalus senegalus). Zamieszkuje ona ogromne obszary Senegalu i częściowo Gujany. Naturalnym środowiskiem tych dużych ptaków są lasy. Afrykanki gniazdują w głębokich dziuplach drzew. Żywią się nasionami różnych krzewów i drzew oraz młodymi pędami roślin, gałązkami i jagodami. Nie lubią towarzystwa innych dużych ptaków, a w okresie lęgowym przeganiają z pobliża swego gniazda wszystkie przypadkowo przybyłe duże ptaki.

Wygląd papugi senegalskiej

     Długość ciała wynosi około 24 cm. Cała głowa aż do karku jest ciemnoszara. Kantar, podbródek i podgardle są jasnoszafirowe, dziób jest prawie czarny, tęczówki oczu są ciemne, a źrenice żółte. Górna część piersi jest zielona, dolna i podbrzusze są żółte u samców, u samic z oranżowym nalotem. Upierzenie górnej części nóg jest zielone. Pióra pokrywowe pleców i skrzydeł są ciemnozielone, lotki i sterówki również, ale z lekkim szarym nalotem. Skoki są ciemnoszare, a pazurki prawie czarne. Płeć tych ptaków trudno odróżnić. Młode mają ogólnie mniej intensywne ubarwienie. Śpiew składa się z kilku dosyć głośnych krzyków, kolejno po sobie następujących. Afrykanki senegalskie podobnie jakary mają zdolność powtarzania wielu słów, a niektóre osobniki nawet całych zdań.

Warunki chowu i rozmnażanie papug afrykanek senegalskich

     Afrykanki senegalskie powinny przebywać wśród osobników własnego gatunku w obszernych i mocnych klatkach drucianych. Silne dzioby tych papug w niedługim czasie dają radę każdej drewnianej ramie klatki. Nowo nabyte osobniki trzeba starannie przygotować do zmiany otoczenia i karmy. Woda pitna dla nich musi być przegotowana. Temperatura pomieszczeń powinna utrzymywać się na poziomie co najmniej 18°C. Młode papugi szybko nabierają ufności do swych opiekunów. Przysłuchują się ich głosom, przyglądają pilnie czynnościom, jakie ludzie wokół klatki wykonują. Po pewnym czasie zaczynają powtarzać te słowa, które najczęściej słyszą. Osobniki trzymane pojedynczo tak oswajają się z opiekunem, że potrafią za nim tęsknić i wołać. Wypuszczone z klatki szukają z nim bezpośredniego kontaktu. Lubią, gdy się je łaskocze i podaje im smakołyki. Naśladują mowę opiekuna, powtarzają jego słowa. Nagle przestraszone mogą się raptownie zerwać do lotu, zrobić sobie krzywdę lub uszkodzić otaczające je przedmioty, dlatego zaleca się ostrożność przy wypuszczaniu ich z klatki.

     Karma dla papug senegalskich powinna się składać z grubych nasion: słonecznika, owsa, pszenicy, konopi, kukurydzy i prosa. Dużym przysmakiem dla tych ptaków mogą być nasiona dyni i przeróżne orzeszki. Prawie wszystkie owoce stanowią dla nich prawdziwy przysmak. W zależności od sezonu można im codziennie po trochu podawać różne jarzyny. W okresie lęgów potrzebna im jest karma miękka oraz skiełkowane ziarno słonecznika i pszenicy. Rozmnażanie afrykanek senegalskich może się udać w dużych wolierach ogrodowych, gdzie parka papug przebywa sama i ma pod dostatkiem gałązek wierzby i drzew owocowych, które ptaki chętnie oskubują i objadają z kory. Żerdzie w wolierach i klatkach muszą być grube - około 20 mm; najlepiej jeśli to są całe konary drzew łącznie z młodymi gałązkami i korą. Budka lęgowa powinna być obszerna i głęboka, najlepiej jeśli jest wydrążona w grubym pniu i ma średnicę 25 cm oraz głębokość około 40 cm. Od strony otworu musi w niej być założona siatka, po której ptaki mogą wchodzić do budki i wychodzić z niej. Za wyściółkę służą im trociny, krótko pocięte gałązki oraz rozdrobniona kora. Wnętrze budki można wyłożyć zwilżonym torfem, formując z niego czaszę. Wraz z nastaniem zimnych dni afrykanki senegalskie należy przenieść z wolier ogrodowych do ocieplanych pomieszczeń, ponieważ te duże ptaki nie wytrzymują, w odróżnieniu od niektórych innych odmian papug, temperatury ujemnej.

źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/176_Afrykanka_senegalska.html

ara

Ara żółtoskrzydła (łać.Ara macao)

     Ara żółtoskrzydła (łac Ara macao) to duży, piękny ptak znany w Europie już od ponad trzystu lat. Nosi on również nazwę arakangi. Występuje w Meksyku oraz w dorzeczu Amazonki. Schronieniem ary są wierzchołki drzew nad brzegami rzek oraz gęstwiny dżungli. Można ją spotkać również wśród domostw, położonych nad rzekami. Papuga ta nie jest płochliwa i bardzo szybko się przyzwyczaja do obcujących z nim ludzi i zwierząt. Samiec nie różni się ubarwieniem od samicy. Głównym pożywieniem ary są różne orzeszki, drobne owoce, pędy młodych roślin oraz znajdująca się pod korą miazga. Ary żerują i przenoszą się z miejsca na miejsce dużymi stadami. W okresie lęgowym papugi ary żyją parami. Gniazdo zakładają w głębokich dziuplach drzew, gdzie samica składa do trzech jaj, które wysiaduje około 30 dni. Młode opuszczają gniazdo po trzech miesiącach życia. Upierzeniem przypominają rodziców, mają jedynie krótszy ogon.

     Wygląd Ary żółtoskrzydłej
     Długość ciała ary żółtoskrzydłej wynosi 80-90 cm. Głowa, kark, grzbiet, pierś, brzuch i nasada skrzydeł są jasnoczerwone, lotki drugorzędowe i pierwszorzędowe ciemnofioletowe z lekkim zielonym nalotem. Małe pióra pokrywowe skrzydeł są żółte, a nadogonowe niebieskie. Sterówki środkowe mają barwę czerwoną, boczne zaś ciemnoniebieską. Ptak ma białe lica z kilkoma poziomymi szafirowymi kreseczkami. Ary potrafią naśladować głos ludzki, uczyć się słów oraz innych dźwięków.

      Hodowla papugi ary
     Trzymanie ar w warunkach domowych może nastręczać sporo trudności. Ten duży ptak na skutek zdenerwowania lub tęsknoty za swoim opiekunem może się stać nieznośnym krzykaczem, hałasującym przez wiele godzin. Ary wyhodowane w wiwariach częściowo zatracają swą impulsywność charakteru, są nieco łagodniejsze i mniej hałaśliwe. Mimo to jednak w tęsknocie za swym opiekunem mogą nawet przez kilka dni nie przyjmować pokarmu i godzinami siedzieć napuszone. W innych przypadkach ptaki te szarpią się, chodzą po siatce i demonstrują głośnym krzykiem swe niezadowolenie. Klatka dla ary musi być bardzo solidna, powinna mieć wymiary 1 x 1 x 1,5 m. Grubość drutu - 2 mm siatki zgrzewanej. Cienki drut ara łatwo zrywa swoim potężnym dziobem. Grubość żerdzi powinna wynosić około 25 mm.

Siatka na woliery dla ar musi byc bardzo mocna.

     Najlepiej jest trzymać ary w wolierach ogrodowych o jak największych wymiarach. Woliera taka musi być częściowo zadaszona oraz mieć pomieszczenie ochronne, do którego ptaki mogą wchodzić przez okienko w razie niepogody lub w zimniejsze dni. W dużych wolierach ary mogą przebywać razem z innymi papugami lub dużymi papużkami*. W okresie chłodów powinny przebywać w pomieszczeniach zamkniętych. Są one wprawdzie odporne na zmienne warunki atmosferyczne i niską temperaturę, ale mróz mógłby im zaszkodzić. Karma dla papugi ary powinna zawierać nasiona słonecznika, owsa, gotowane ziarno kukurydzy, nasiona konopi, gryki, pszenicy, różnego rodzaju owoce (orzeszki, jagody), zielonki, czerstwą bułkę i suchary. Papugi te chętnie zjadają też pączki i pędy drzew owocowych i wierzby oraz ich korę. Dno woliery powinno być obsiane mieszanką różnych traw.

     Rozmnażanie papug ar
     Niejednokrotnie już stwierdzono, że ary można rozmnażać w wolierach o wymiarach 6x6x3 m. Budka lęgowa powinna mieć następujące wymiary pod otworem musi być założona siatka druciana, po której ptak może wchodzić i wychodzić z budki. W wolierze powinno być kilka grubych żerdzi lub całe drzewa o dosyć grubych gałęziach, na których ptaki mogłyby przebywać i ogryzać korę. Karma powinna być taka, jak poprzednio opisana, przy czym w okresie wychowu młodych trzeba arom podawać również karmę jajeczną, skiełkowane nasiona i dużo zielonek. Wysiadywanie jaj trwa około 30 dni. Wychowem młodych zajmują się oboje rodzice. Młódki opuszczają budkę po trzech miesiącach, lecz jeszcze przez kilka tygodni są karmione przez swoich rodziców, przy czym samczyk wykazuje w opiece nad nimi więcej inicjatywy. Charakterystyczną wspaniałą prezencję młode papugi osiągają po 15 miesiącach życia. Są już wtedy dorosłe i w pełni upierzone.

źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/175_Ara_zoltoskrzydla.html

żako

Papuga Żako (łać.Psittacus erithacus)

     Znane są trzy odmiany tego pięknego ptaka, papugi żako (łac.Psittacus erithacus) różniące się między sobą intensywnością barwy upierzenia. Papuga ta pochodzi z centralnej części Afryki, a jej naturalnym siedliskiem są rozległe lasy, ogrody, parki oraz uprawy. Żako można również spotkać między domostwami ludności tubylczej, gdzie razem z ptactwem domowym wyczekują wyrzucanych resztek pożywienia. Głównym ich pokarmem są nasiona zbóż, drzew, krzewów, młode pędy roślin, różne owoce i owady w różnych stadiach rozwojowych. Gniazdują w głębokich dziuplach drzew; dla swego potomstwa są troskliwymi rodzicami.

Wygląd papugi żako

     Papugi żako osiągają wielkość do 40 cm. Ubarwienie osobnika jest uzależnione od jego wieku; im jest starszy, tym jego barwa staje się ciemniejsza. Głowa, kark, grzbiet i pokrycie skrzydeł mają barwę szafirowosrebrzystą. Wokół oczu i na policzkach występują białoszare plamy. Pióra pokrywowe nadogonowe są białe, a sterówki ognistoczerwone. Granatowe lotki skrzydeł mają szare obrzeża. Pierś i brzuch ptaka są szarosrebrzyste, dziób i nogi szafirowe. Ubarwienie ptaków obojga płci jest jednakowe. Żako ma zdolność naśladowania i uczenia się różnych dźwięków, melodii i mowy ludzkiej. Potrafi być wielką przyjaciółką człowieka; szybko się do ludzi przyzwyczaja i odnosi się do nich przyjaźnie.

Hodowla papug żako

Siatka na klatki dla papug żako musi być bardzo mocna. Najlepiej sprawdza się specjalna siatka zgrzewana - np. OCZKO 25X25mm, drut 2mm. Dobrej jakości siatki oferuje np. firma Fermo.

     Papugę tę można trzymać w klatce lub wolierze z siatki zgrzewanej z drutu stalowego, o wymiarach 50 x 50 x 80 cm. Średnica żerdzi do siedzenia powinna wynosić 20 mm. Najlepsze i najzdolniejsze są ptaki młode, które zostały sprowadzone do Europy wkrótce po wyjściu z gniazd. Można je ukształtować na swój sposób, wyuczyć je wielu czynności, melodii i słów. Są one jednak mniej odporne na nie wyrównane warunki atmosferyczne i panujące w mieszkaniu, dlatego potrzebują niezwykle dobrej opieki i zapewnienia właściwego środowiska. Te osobniki, które w naszych warunkach przeżyją wszystkie cztery pory roku, stają się później bardzo odporne. Papugi żako można trzymać parami lub pojedynczo. Ich podstawowym pożywieniem są: proso, kanar, owsik, konopie, kukurydza, słonecznik, owo ce (w tym orzechy), zielonki, młode pędy roślin, gałązki drzew owocowych i wierzby, czerstwe bułki, sucharki i biszkopty. Lubią zażywać kąpieli i fruwać po pokoju.

Rozmnażanie papug

     W niewoli jest ono trudne, ale wielokrotnie już się udawało. Kojarzoną parę można trzymać w dwóch odrębnych, ale blisko ustawionych klatkach. Jeśli ptaki się polubią i nie będą względem siebie agresywne, można klatki przystawić tak blisko siebie, aby ptaki miały z sobą bezpośredni kontakt. Samczyk akceptujący samiczkę zaczyna dużo śpiewać i często próbuje karmić samiczkę. Jeśli zaakceptuje ona jego zamiary, można przełożyć parkę do odrębnej woliery, wyłącznie dla niej przeznaczonej. Żako gniazdują najchętniej w okresie ciepłej wiosny, przy czym lubią zjadać dużo skiełkowanych nasion, które prawdopodobnie mają dodatni wpływ na popęd płciowy.

     Karma w okresie poprzedzającym lęgi oraz w czasie lęgów musi być urozmaicona. Oprócz wymienionych wyżej składników powinna zawierać karmę jajeczną, sporządzoną z gotowanego kurzego jaja z dodatkiem tartej bułki, marchwi i maku, i wzbogaconą pożywką dla niemowląt Bebiko, sproszkowanym mlekiem lub Humaną. W klatce musi być stale pod dostatkiem różnych zielonek i owoców oraz skorupek kurzych jaj i wapnia dla ptaków. Budka lęgowa powinna mieć wymiary 30 x 50 x 30 cm i otwór o średnicy 10 cm. Wyściółkę stanowią trociny, torf oraz drobne i cienkie gałązki.

     Przed każdą kopulacją samczyk dużo śpiewa i tańczy przed samiczką. Samiczka znosi od 3 do 4 jaj, które sama wysiaduje przez 30 dni. Po wykluciu się młodych samiczka przez pierwsze dwa dni nie opuszcza budki. Samczyk przebywa w pobliżu i karmi samiczkę. Następnie już oboje troskliwie opiekują się młodymi. Należy pamiętać, że brak miękkiej karmy powoduje nerwowość ptaków, które mogą nawet z tego powodu porzucić gniazdo. Zbyt częste kontrolowanie budki podczas wychowu młodych nie jest wskazane. Po 10 tygodniach życia młode się usamodzielniają, mogą jednak przebywać ze swymi rodzicami, aż do następnych lęgów. Opierzanie się młodych jest uzależnione od warunków panujących w danym pomieszczeniu i może trwać do 12 miesięcy. Papugi żako nie powinny nigdy zimować w wolierach ogrodowych ani w pomieszczeniach o temperaturze poniżej 10°C.
źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/177_Papuga_Zako.html

księżniczka walii

Księżniczka Walii (łać.Polytelis alexandrae)

      Papuga o nazwie Księżniczka Walii występuje na centralnej części Australii. Swoją nazwę Papuga zawdzięcza Fryderykowi G. Waterhouse ( był uczestnikiem dziewiętnastowiecznych wypraw badawczych centralnej Australii. Papużka Księżniczka Walii przebywa na rozległych sawannach, i obrzeżach lasów eukaliptusowych. Papużka gniazduje w głębokich dziuplach drzew. Żywi się nasionami, pędami młodych roślin, owocami, owadami i ich larwami. Współżyje dobrze z innymi gatunkami ptaków. Księżniczka Walii fruwa bardzo dobrze i szybko.

     Wygląd papużki Księżniczki Walii. Samczyk ma różowe czoło, potyliczne i podgardle. Oliwkowozielonego koloru są skrzydła papużki, a trawiastozielone są pióra pokrywowe. Pierś i cały spód są szarozielone, nogawki różowe. Środkowe lotki są oliwkowozielone , boczne zaś zielone z różowym obrzeżem. Czerwonego koloru jest dziób, szaroróżowe nogi. Samiczka jest podobnych barw jak samiec ale mniej intensywna. Samiczka ma krótszy ogon od samca oraz posiada szafirowe czoło. Młode pisklaki Księżniczki Walii za młodu są podobne do matki, ich upierzenie trwa 10 miesięcy. Księżniczka Walii ze względu na jej smukłą i proporcjonalną sylwetkę, oraz harmonijne upierzenie należy do najbardziej eleganckich ptaków. Długość ciała około 40 cm.      

Warunki chowu:
Dla tego ptaka podobnie jak dla innych papug potrzebna jest duza, dużo przestrzeni ponieważ papużka Księżniczka Walii potrzebuje dużo ruchu, by nie stracić kondycji. W malej klatce papużka robi się posępna i jej upierzenie staje się mniej atrakcyjne. Woliera musi być zadaszona oraz zaopatrzona w budkę noclegową. W dużej i przestrzennej wolierze możemy umieścić ptaki rożnego gatunku , ponieważ papużka Księżniczka Walii dobrze z nimi współżyje. Księżniczka Walii jest odporna na zmiany atmosferyczne, zimą wytrzymują spadek temperatury do -10 ° C, ale nie konieczne jest to żeby długo przebywały w takich niskich temperaturach powietrza.

     Pokarm papużki Księżniczki Walii. Są to nasiona prosa, słonecznika, kanaru, owsa, lnu, trawy i konopi. W temperaturach około 20 ° C można podawać papużką karmę jajeczną. W temperaturach niższych papużka Księżniczka Wali chętnie zjada biszkopty, suchary, czerstwą bułkę. Przepadają także za marchwią, rzeżuchą , mleczem, szpinakiem i rdestem. W czasie zimy i jesieni podajemy papużką wodę z rozpuszczoną multiwitaminą lub polfamiksem. Papużki lubią się kąać w pogodne dni, więc dostarczamy im codziennie płytkie naczynie z czystą wodą.

     Rozmnażanie papużki Księżniczki Walii. Rozmnażanie może być udane tylko wtedy , kiedy papużki będą umieszczone w wolierze o długości 4 metrów, podczas lęgów nie mogą mieć kontaktu z innymi ptakami. Budka lęgowa musi mieć wymiary 30x30x100 cm. Wewnątrz pod otworem musi być zawieszona stalowa siatka która służyć będzie do przemieszczania się ptaków. W środku znajdować się powinny trociny i torf. Ptaki muszą mieć co najmniej dwa lata żeby je dopuścić do lęgów. Papużki, które przebywają w małych klatkach, mogą stracić ochotę do gniazdowania. Dobre jedzenie oraz odzywki takie jak "Humana" lub "Bebiko" sprzyjają gniazdowaniu ptaków. Na dnie klatki znajdować się powinien czysty piasek oraz leśna ziemia. Ponadto w klatce nie może zabraknąć wapnia oraz potłuczonych jaj kurzych. W dwudniowych przerwach samiczka znosi od 3 do 4 jaj ( wysiaduje 21 dni). W tym czasie samiec opiekuje się samicą i przynosi jej pożywienie. Przez cztery dni po wykluciu małych samiec nadal się zajmuje samiczką, potem razem zajmują się wychowywaniem potomstwa. Dobrze karmione pisklęta papużki Księżniczki Walii, opuszczają budkę po upływie 30 dni życia. Przez następne trzy tygodnie samiec i samica karmią młode. Po uzyskaniu dojrzałości młode muszą oddalić się agresywni, przed następnymi lęgami. Przepierzanie młodych trwa 10 miesięcy. W tym okresie ptaki potrzebują dużo ruchu i dobrej, smacznej karmy.

źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/187_Ksiezniczka_Walii.html

afrykanka senegalska

Afrykanka senegalska (łać.Poicephalus senegalus)

     Zwana jest również papugą senegalską (łac. Poicephalus senegalus). Zamieszkuje ona ogromne obszary Senegalu i częściowo Gujany. Naturalnym środowiskiem tych dużych ptaków są lasy. Afrykanki gniazdują w głębokich dziuplach drzew. Żywią się nasionami różnych krzewów i drzew oraz młodymi pędami roślin, gałązkami i jagodami. Nie lubią towarzystwa innych dużych ptaków, a w okresie lęgowym przeganiają z pobliża swego gniazda wszystkie przypadkowo przybyłe duże ptaki.

Wygląd papugi senegalskiej

     Długość ciała wynosi około 24 cm. Cała głowa aż do karku jest ciemnoszara. Kantar, podbródek i podgardle są jasnoszafirowe, dziób jest prawie czarny, tęczówki oczu są ciemne, a źrenice żółte. Górna część piersi jest zielona, dolna i podbrzusze są żółte u samców, u samic z oranżowym nalotem. Upierzenie górnej części nóg jest zielone. Pióra pokrywowe pleców i skrzydeł są ciemnozielone, lotki i sterówki również, ale z lekkim szarym nalotem. Skoki są ciemnoszare, a pazurki prawie czarne. Płeć tych ptaków trudno odróżnić. Młode mają ogólnie mniej intensywne ubarwienie. Śpiew składa się z kilku dosyć głośnych krzyków, kolejno po sobie następujących. Afrykanki senegalskie podobnie jak ary mają zdolność powtarzania wielu słów, a niektóre osobniki nawet całych zdań.

Warunki chowu i rozmnażanie papug afrykanek senegalskich

     Afrykanki senegalskie powinny przebywać wśród osobników własnego gatunku w obszernych i mocnych klatkach drucianych. Silne dzioby tych papug w niedługim czasie dają radę każdej drewnianej ramie klatki. Nowo nabyte osobniki trzeba starannie przygotować do zmiany otoczenia i karmy. Woda pitna dla nich musi być przegotowana. Temperatura pomieszczeń powinna utrzymywać się na poziomie co najmniej 18°C. Młode papugi szybko nabierają ufności do swych opiekunów. Przysłuchują się ich głosom, przyglądają pilnie czynnościom, jakie ludzie wokół klatki wykonują. Po pewnym czasie zaczynają powtarzać te słowa, które najczęściej słyszą. Osobniki trzymane pojedynczo tak oswajają się z opiekunem, że potrafią za nim tęsknić i wołać. Wypuszczone z klatki szukają z nim bezpośredniego kontaktu. Lubią, gdy się je łaskocze i podaje im smakołyki. Naśladują mowę opiekuna, powtarzają jego słowa. Nagle przestraszone mogą się raptownie zerwać do lotu, zrobić sobie krzywdę lub uszkodzić otaczające je przedmioty, dlatego zaleca się ostrożność przy wypuszczaniu ich z klatki.

     Karma dla papug senegalskich powinna się składać z grubych nasion: słonecznika, owsa, pszenicy, konopi, kukurydzy i prosa. Dużym przysmakiem dla tych ptaków mogą być nasiona dyni i przeróżne orzeszki. Prawie wszystkie owoce stanowią dla nich prawdziwy przysmak. W zależności od sezonu można im codziennie po trochu podawać różne jarzyny. W okresie lęgów potrzebna im jest karma miękka oraz skiełkowane ziarno słonecznika i pszenicy. Rozmnażanie afrykanek senegalskich może się udać w dużych wolierach ogrodowych, gdzie parka papug przebywa sama i ma pod dostatkiem gałązek wierzby i drzew owocowych, które ptaki chętnie oskubują i objadają z kory. Żerdzie w wolierach i klatkach muszą być grube - około 20 mm; najlepiej jeśli to są całe konary drzew łącznie z młodymi gałązkami i korą. Budka lęgowa powinna być obszerna i głęboka, najlepiej jeśli jest wydrążona w grubym pniu i ma średnicę 25 cm oraz głębokość około 40 cm. Od strony otworu musi w niej być założona siatka, po której ptaki mogą wchodzić do budki i wychodzić z niej. Za wyściółkę służą im trociny, krótko pocięte gałązki oraz rozdrobniona kora. Wnętrze budki można wyłożyć zwilżonym torfem, formując z niego czaszę. Wraz z nastaniem zimnych dni afrykanki senegalskie należy przenieść z wolier ogrodowych do ocieplanych pomieszczeń, ponieważ te duże ptaki nie wytrzymują, w odróżnieniu od niektórych innych odmian papug, temperatury ujemnej.

źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/176_Afrykanka_senegalska.html

rudosterka

Rudosterka panamska (łać.Pyrrhura eisenmanni)

Podgatunki: nie występują

Rudosterka panamska

Zakres występowania: centralne tereny Panamy oraz południowo-zachodnie tereny półwyspu Azuero (południe Panamy)

Naturalne środowisko: Rudosterkę panamską można spotkać w wilgotnych, pagórzystych lasach i na ich obrzeżach do wysokości 1660m npm.

Populacja: na świecie żyje mniej niż 2000 tych papug głównie z powodu niszczenia przez działalność ludzką ich naturalnych terenów.


Opis:
Zarówno samiec i samica posiadają głównie zielone pióra, poza piórami na czole, ciemieniu aż do karku, które są czarno-brązowe. W części twarzy od oczu do dzioba oraz dookoła oka możemy dostrzec cienką, czerwoną obwódkę, pióra pokrywy usznej są płowożółte. Na karku znajduje się wyblakło- niebieski kołnierz. Górna część klatki piersiowej pokryta jest ciemno brązowymi piórami obramowanymi na biało, z kolei jej dolan część jest ciemno-zielono- niebieska z płowym lub żółtym obramowaniem. Zagięcie skrzydła jest w zielonym kolorze. Dziób jest czarny, obwódka oka jest naga lub szaro- brązowa, tęczówki są brązowo- żółte. Średnie wymiary dorosłego osobnika to: wielkość 22cm, waga około 54-70g.
Informacje hodowlane

Rudosterka panamska jest ptakiem nieśmiałym, nerwowym ale aktywnym. Młode czy nowo wprowadzane ptaki łatwo podlegają stresowi jak i chorobom, jednak raz zadomowione stają się mniej nieśmiałe, a nawet ciekawskie.

Warunki bytowe: ptaszarnia czy wydzielona przestrzeń dla tych papug powinna mieć co najmniej 2m długości. Budka lęgowa powinna stać pionowo i mieć wymiary 20 x 20 x 71cm. Jako że papuga ta uwielbia przeżuwać należy jej dostarczać do ptaszarni duże ilości młodych gałęzi jodły, sosny, wierzby czy konary innych drzew, dodatkowo można podrzucać jej zabawki z garbowanej skóry czy drewna. Można powiesić huśtawki, liny, ustawić drabinki i grzędy, należy także zapewnić płytkie pojemniki z wodą do kąpieli oraz podwieszone u góry gałęzie czy inne rzeczy sprawiające wrażanie miejsca do kryjówki.

Okres rozrodczy: od stycznia do lutego
Okres inkubacji: wynosi 23 dni
Okres pozostawania w gnieździe: waha się od 40 do 51 dni
Wielkość miotu: od 4 do 8 zaokrąglonych jaj o wymiarach 25,5 na 19mm
Długość życia: nie jest do końca określona ale szacuje się na około 13 lub 15 lat

Dieta: Rudosterki żywią się głównie owocami, kwiatami, nasionami, algami i drobnymi bezkręgowcami. Zajmując się ich hodowlą możemy podawać im następujące owoce: jabłka, gruszki, pomarańcze, banany, granaty, papaje, kiwi, które powinny stanowić około 30% dziennej diety. Dodatkowo należy dołączyć warzywa takie jak: marchewki, seler, groszek, kukurydzę, zieleninę, zwilżoną kaszę i trochę różnego rodzaju ziaren, ugotowaną fasolę (ziarna)rośliny strączkowe, dodatkowo niewielkie ilości twardego sera żółtego pokrojonego w kostki,można włączyć kupną karmę dla papug.

Ptaki przywiązują się do miejsca, chyba że zmusi je do migracji brak pożywienia. Z reguły spotyka się je w parach, czasami w małych stadach do 20 osobników. Większość czasu papuga ta spędza wśród koron drzew, gdzie pozostaje niezauważona dzięki listowiu. Ale już podczas lotu łatwo ją dostrzec i usłyszeć.


źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/159_Rudosterka_panamska.html

nierozłączka

Nierozłączki (łać.Agapornis personata, agapornis nigrigenis, Agapornis Fischera)

     Wiele cech wspólnych mają papużki nierozłączki, trzech wyżej wymienionych gatunków. Żyją ze sobą na tych samych albo graniczących ze sobą terytoriach Afryki. Gniazdują najczęściej w kopcach po termitach lub dobrze nawilgoconych dziuplach. Żywią się rożnymi nasionami traw, chwastów, krzewów, młodymi pędami roślin, natomiast podczas wychowu zjadają dużo owadów i ich larw oraz skiełkowanych i na wpół dojrzałych nasion. Papużki nierozłączki są ptakami bardzo , w poszukiwaniu miejsca na lęgi lub w poszukiwaniu pożywienia potrafią pokonać bardzo duże odległości. Charakterystycznymi cechami tych papużek jest ich bardzo piękne i intensywne ubarwienie piór, ale także ich nieco skrzeczący śpiew. Ptaki te dobierają się raz na całe życie, samczyk cały czas opiekuję się swoją samiczką i nie dopuszcza do niej konkurentów. Samczyk karmi swoją samiczkę, głaszcze dziobem po głowie i karku, nie opuszcza jej , przebywa ciągle w jej pobliżu.     

Wygląd ptaków.
     

Nierozłączka czarnogłówka.

Jest to najpiękniejszy ptak wśród trzech wymienionych. Biała obwódka wokół oczu jest charakterystyczna dla nierozłączki czarnogłownej , jaki i pozostałych dwóch gatunków. Nadaje ona uroku na tle czarnej główki ptaka. Dziób posiada silny, hakowaty, koloru karminowoczerwonego. Przez całe podgardle, kark oraz górną część piersi przechodzi wyraźny żółty pas. Grzbiet, dolna część piersi i pióra pokrywowe skrzydeł są intensywnie zielone. Niebieski nalot mają natomiast, zielone pióra nadogonowe. Chorągiewki lotek są dwubarwne: szersza strona ma barwę zieloną a węższa barwę czarną. Na zielonych sterówkach występują dwie czarne wstęgi, między którymi znajduje się szarooranżowa plama. Intensywność jej barwy oraz niebieskiego koloru w piórach pokrywowych nadogonowych jest uzależniona od ubarwienia głowy ptaka, to znaczy im więcej głowa jest ciemniejsza, tym bledsze są wymienione dwa kolory. Wzmocnienie koloru czarnego na głowie nierozłączek, jest związane przede wszystkim ze wzrostem intensywności barwy niebieskiej w piórach pokrywowych nadogonowych i oranżowej w sterówkach. Papużki nierozłączki mają wielkość ok 15-16 cm. Ubarwienie obojga płci jest jednakowe. Samczyk jest nieco mniejszy od samiczki i ma mniej płaską głowę, nie jest to jednak zawsze regułom. Zarówno samiec, jak i samica śpiewają, dźwięki ich są skrzeczące, ale nie przeraźliwe, czasem ich śpiew brzmi jak przyjemny dla ucha świergot.      

Nierozłączka fischera.

Nierozłączka Fischera ma głowę barwy oranżowoczerwonej z szarym nalotem. Im mniej posiada szarego nalotu na głowie tym ptak jest piękniejszy oraz postrzegany za bardziej wartościowego. Oranżowoczerwonej barwy mają najwięcej na czole, podbródku i podgardlu, dziób jest zaś karminowoczerwony. Szarawożołta jest górna część ciała ptaka. Intensywnie zielone zaś są pozostałe pióra pokrywowe, lecz nieco bledsze niż u nierozłączek czarnogłówek. Lotki są takie same jak u czarnoglówek, sterówki mają oranżową plamę na zielonym tle i dwie czarne wstęgi. Zielone pióra pokrywowe nadogonowe mają dużo niebieskiego nalotu. Płeć tych ptaków jest trudna do rozróżnienia, gdyż te osobniki obojga płci są jednakowo ubarwione i tak samo śpiewają. Samiczka jest nieco bardziej masywniejsza. Wielkość ptaka ok 15 cm.      

Nierozłączka czarnolica.

Odmianą pośrednia, powstałą ze skrzyżowania papużki czarnogłówki i nierozłączki Fischnera są nierozłączki czarnolice. Ptaki obojga płci otrzymane z tego kojarzenia są płodne, ubarwienie ich jest natomiast o wiele piękniejsze niż nierozłączka Fischera. Nierozłączki czarnolice są ptakami heterozygotycznymi, a łączone w pary między sobą dają potomstwo, którego upierzenie podobne jest do wszystkich trzech wymienionych gatunków. Ptaki te są wystawiane na wielu wystawach przez swoich opiekunów. Zdarza się czasami, że wskutek braku na rynku materiału zarodkowego, hodowcy łączą w pary do rozrodu nierozłączki czarnogłowe z czerwonogłowymi. W ten sposób otrzymuje się również piękne ptaki o długości ciała ok 15 cm. Dziób mają silny haczykowaty, koloru karminowoczerwonego. Papużka ta ma także białą obwódkę wokół oczu. Żółty łuk biegnący przez pierś i szyję ma lekki szary nalot. Podgardle jest koloru oranżowego. Pozostałe elementy ubarwienia ptaka są takie same jak u nierozłączek czarnogłówek. Płeć jest bardzo trudna do rozpoznania, wszystkie ptaki tak samo śpiewają i maja prawie identyczne ubarwienie. Czasami samczyk jest smuklejszy i mniejszy niż samiczka. Maże mieć także szersze białe obwódki wokół oczu ale to nie jest regułom.     


źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/197_Nierozlaczki.html

nimfa

Nimfa (łać.Nymphicus hollandicus)

     Zamieszkuje centralne tereny Australii. Jej naturalnym środowiskiem są pobocza lasów, parki i duże ogrody. Gniazduje w głębokich dziuplach drzew. Poza okresem lęgowym nimfy żyją w wielkich stadach i w poszukiwaniu pokarmu przemierzają duże przestrzenie. Ich głównym pożywieniem są nasiona traw i krzewów, owoc i młode pędy roślin. Podczas okresu lęgowego, nimfy zjadają różne owady i ich larwy. Bardzo dobrze współżyją z innymi ptakami i nie czynią nigdy żadnej krzywdy nawet tym najmniejszym.     

Wygląd:

Długość ciała nimfy to 32 cm. Głowa, policzki i czubek u samczyka są żółte, u samiczki zaś szare z lekkim żółtym nalotem. Na licach u obojga płci występuje oranżowoczerwona, owalna plama, u samca przeważnie jest ona bardziej intensywnie ubarwiona. Pióra na całym tułowiu są szafirowe lub szare, na podbrzuszu tylko nieco rozjaśnione. Lotki są szafirowe, a skrajne nadlotki i skrzydełko kciukowe jest białe. Sterówki górne i pióra pokrywowe ogona mają barwę szarą z niebieskim nalotem. Sterówki dolne są szarożółte, u samic barwa żółta jest bardziej intensywna. Ciemnoszare są dziób i nogi. Niektóre osobniki nimf szarych mają na grzbiecie i karku niebieskie prążki.
Białe mutanty nimf mają większość piór śnieżnobiałych. Głowa i czubek są bladożółte, u samczyków intensywniejszej barw. Na licach po obu stronach posiada owalną różowoczerwoną plamą. U samic można zaobserwować więcej niż u samczyków żółtej barwy w piórach pokrywowych, na piersi i podbrzuszu. Przeważnie białe te pióra są u samczyków. Nimfy perliste, zwane też cętkowanymi, są odmianą otrzymaną z krzyżowania nimf szarych z białymi mutantami. Ich głowa, czubek, boki głowy i policzki mają ubarwienie prawie takie samo, jak u nimfy szarych, ale u niektórych osobników mogą one być nieco bardziej rozjaśnione albo intensywniejsze. Lotki mają taką samą barwę jak u nimf szarych, na sterówkach natomiast jest dużo białej i żółtej barwy, wszystkie pióra pokrywowe są centkowane jasnoszafirowo i biało. U samiczek cętki są większe i wyraźniejsze niż u samców. Niektóre samce mają wyraźne cętki do chwili pierwszego pierzenia, zatracają je jednak w późniejszym czasie przemiany nie. U samic takiej przemiany nie stwierdzono, cętki po każdym pierzeniu są tak samo mocno widoczne. Czwartą odmianą nimf są szeki, które mogą powstać przez krzyżowanie którychś z poprzednio opisanych odmian. Pożądaną cechą ubarwienia szeków jest symetryczny rysunek.

źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/204_Nimfa.html

    

falista

Papużka falista (łać.Melopsittacus Undulatus)

Papużka falista - barwa podstawowa

     Papużka falista (łac. Melopsittacus Undulatus).Ich średnia długość życia nie przekracza trzynastu lat w niewoli. Od zawsze Australia jest ich naturalnym środowiskiem, również w dzisiejszych czasach zamieszkują jej tereny (dostatek źywności i schronienia). Papużki faliste żyją na całym tym obszarze - wyjątkiem są wybrzeża.

     Liczebność papużki falistej jest ogromna. Naukowcy zaliczają do niej blisko 330 gatunków ptaków (w skład, których wchodzi 7 podrodzin i 71 rodzajów). Wszystkie papużki są bardzo inteligentne i pamiętliwe. Na wolności zamieszkują wszystkie kontynenty wyłączając Europę oraz Antarktydę.

     Papużki faliste mają bardzo mocny dziób oraz cztery palce (pierwszy i ostatni z tyłu oraz dwa środkowe z przodu). Papużki faliste mają dość krótkie kończyny tylnie. Papużki faliste posiadają pazurki, które są bardzo ostre.

Papużka falista - barwa niebieska

     W naturze papużka falista występuje tylko w kolorze zielonym (w hodowli papużka falista jest genetycznie mieszana dając upierzenie np. niebieskawe, które obecnie jest najpopularniejsze). Papużki faliste żyjące na wolności, kilka dni po przyjściu na świat (okres upierzenia) mają przed sobą najcięższy okres w całym swoim życiu, ponieważ wtedy każdy z rodziców sprawdza, czy ich potomstwo ma ubarwienie pospolite. Jeśli młody osobnik różni się od rodziców i pozostałego miotu, zostaje zabity, ponieważ zagraża rodzinie (bardziej rzuca się w oczy). Takie osobniki traktowane są bardzo źle, nie są karmione przez matkę lub po prostu są zadziobywane.

     Papużki faliste zamieszkują równinne trawiaste tereny. Papużki faliste potrafią przebyć wielkie odległości w poszukiwaniu pożywienia. Papużki faliste podczas lotów są wyjątkowo hałaśliwe - w ten sposób wyrażają swoje samopoczucie, oraz czują się w ten sposób pewniej. Papużka falista, jest dość małym okazem ptaka, gdyż mierzy od czubka głowy do końca ogona około 20cm (z czego ogon może mierzyć aż 10cm). Papużka falista jest ptakiem o smukłej budowie ciała. Papużka falista posiada ogon mierzący zazwyczaj połowę całej wielkości ptaka i jest on zazwyczaj w kolorze czarnym - wszystko jednak zależy od rodzaju mutacji (ogona w kolorze czarnym nie będą posiadały np. albinosy, czarnoskrzydłe odmiany itp.). Papużka falista swoją nazwę posiada dzięki charakterystycznym falistym wzorkom na skrzydłach oraz na główce.

Parka papużek falistych

     Papużka falista posiada wiele mutacji - niektóre posiadają inne upierzenie, inne z kolei nie posiadają tak długiego ogona, inne nie mają charakterystycznego falistego upierzenia. Każda zdrowa papużka falista posiada czarne oczy, jednak z wiekiem na tęczówce z głębokiej czerni wyłania się coraz więcej koloru białego - wyjątkiem są albinosy, które oczy mają czerwone. Papużka falista jak każdy normalny ptak posiada 9 worków powietrznych.

     Zakup papużki falistej:
Decydując się na zakup papużki falistej obowiązkiem i wymogiem jest posiadanie już wszystkich niezbędnych i potrzebnych rzeczy do hodowli takich jak:klatka, czysta woda w poidełku, ziarna w pojemniku.

     Gdy papuga jest u nas dłużej niż dwa tygodnie można myśleć o podaniu warzyw, owoców, zielonek oraz zabawek. Zapewne padnie pytanie: "Dlaczego zabawki?" Otóż każda papużka falista musi się przyzwyczaić do nowego środowiska, a zabawki i inne przedmioty w klatce mogą wywoływać u niej duży stres, więc najlepiej ograniczyć ilość przedmiotów w klatce do minimum, tak, by papużka nie miała powodu do denerwowania się. Gdy zrobimy wszystko, co opisane zostało powyżej można przymierzyć się do zakupu papużki falistej.

     Wielu hodowców twierdzi, że idąc do sklepu wybierając papużkę, wiele zakupów jest nieudanych, ponieważ, nie patrzyli się na, tylko na cenę itp. Nie należy kupować pierwszej lepszej papużki falistej - lepiej wybierać oglądając jak największą ilość osobników mając wybór. Istnieje przekonanie, że to papużka powinna wybrać właściciela, nigdy na odwrót, więc będąc przy klatce starajmy się zwrócić uwagę na papużkę, która naszym zdaniem najbardziej się nami interesuje.

     Widząc papużkę, która posiada biegunkę należy uważać, gdyż może to się wiązać z jakąś chorobą, lub w najlepszym razie to jest przyczyną silnego stresu. Przy wyborze papużki warto również zwrócić uwagę na to, czy papużka falista czyste piórka oraz czyste okolice kupra. Papużka falista nie może przez cały okres oglądania spać oraz powinna a raczej musi uciekać, w czasie, gdy sprzedawca chce ją złapać. Ogólnie papużka czy też papużki muszą wyglądać zdrowo oraz być pełne życia. Zaraz po zakupie naszej papużki musimy szybko dostarczyć ją do domu i włożyć do klatki.

     Jak przetransportować papużkę ze sklepu do domu?
W każdym porządnym i profesjonalnym sklepie papugę wkładają bardzo ostrożnie i powoli do kartonowego pudełka. Jest to chyba najlepszy, najtańszy i najprostszy sposób na transport naszej papużki. Papużka falista będąc w pudełku niewiele widzi przez otwory do oddychania, więc nie boi się tak samo, jakby była przewożona inaczej. Np. Papużka falista nie powinna się znajdować w takim pudełku dłużej niż 60 minut (im mniej tym lepiej i bezpieczniej). Zaraz po dojechaniu do domu, należy niezwłocznie umieścić nasza papużkę falistą w klatce (klatka oczywiście powinna być przygotowana wcześniej).

     Najlepszym rozwiązaniem jest transport autem, albo autobusem, bądź tramwajem (mowa o ptakach takich jak np. papużka falista, papuga popielata). Jeżeli jednak zmuszeni jesteśmy przenieść ptaka ze sklepu do mieszkania, możemy np. owinąć pudełko szalikiem, uważając by nie zatkać żadnej z dziurek doprowadzającej powietrze do środka pudelka. Innym sposobem jest włożenie pudełka z np. papużką falistą pod kurtkę, jednak należy uważać, żeby papużka miała dostęp do powietrza. Reklamówka jest jednym z najgorszych rozwiązań, jeżeli chodzi o przenoszenie papużek. Przenosząc papużkę falistą należy pamiętać, że w torebce (reklamówce) papużka może się udusić, gdy zakryje wszystkie otwory doprowadzające powietrze. Co prawda, w reklamówce jest nieco cieplej niż poza nią jednak nie jest to dobre rozwiązanie. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze możliwość uderzenia o coś twardego, raniąc ptaka.


jakie dźwięki wydaje papużka falista:

źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/155_Papuzka_falista.html