nimfa

Nimfa (łać.Nymphicus hollandicus)

     Zamieszkuje centralne tereny Australii. Jej naturalnym środowiskiem są pobocza lasów, parki i duże ogrody. Gniazduje w głębokich dziuplach drzew. Poza okresem lęgowym nimfy żyją w wielkich stadach i w poszukiwaniu pokarmu przemierzają duże przestrzenie. Ich głównym pożywieniem są nasiona traw i krzewów, owoc i młode pędy roślin. Podczas okresu lęgowego, nimfy zjadają różne owady i ich larwy. Bardzo dobrze współżyją z innymi ptakami i nie czynią nigdy żadnej krzywdy nawet tym najmniejszym.     

Wygląd:

Długość ciała nimfy to 32 cm. Głowa, policzki i czubek u samczyka są żółte, u samiczki zaś szare z lekkim żółtym nalotem. Na licach u obojga płci występuje oranżowoczerwona, owalna plama, u samca przeważnie jest ona bardziej intensywnie ubarwiona. Pióra na całym tułowiu są szafirowe lub szare, na podbrzuszu tylko nieco rozjaśnione. Lotki są szafirowe, a skrajne nadlotki i skrzydełko kciukowe jest białe. Sterówki górne i pióra pokrywowe ogona mają barwę szarą z niebieskim nalotem. Sterówki dolne są szarożółte, u samic barwa żółta jest bardziej intensywna. Ciemnoszare są dziób i nogi. Niektóre osobniki nimf szarych mają na grzbiecie i karku niebieskie prążki.
Białe mutanty nimf mają większość piór śnieżnobiałych. Głowa i czubek są bladożółte, u samczyków intensywniejszej barw. Na licach po obu stronach posiada owalną różowoczerwoną plamą. U samic można zaobserwować więcej niż u samczyków żółtej barwy w piórach pokrywowych, na piersi i podbrzuszu. Przeważnie białe te pióra są u samczyków. Nimfy perliste, zwane też cętkowanymi, są odmianą otrzymaną z krzyżowania nimf szarych z białymi mutantami. Ich głowa, czubek, boki głowy i policzki mają ubarwienie prawie takie samo, jak u nimfy szarych, ale u niektórych osobników mogą one być nieco bardziej rozjaśnione albo intensywniejsze. Lotki mają taką samą barwę jak u nimf szarych, na sterówkach natomiast jest dużo białej i żółtej barwy, wszystkie pióra pokrywowe są centkowane jasnoszafirowo i biało. U samiczek cętki są większe i wyraźniejsze niż u samców. Niektóre samce mają wyraźne cętki do chwili pierwszego pierzenia, zatracają je jednak w późniejszym czasie przemiany nie. U samic takiej przemiany nie stwierdzono, cętki po każdym pierzeniu są tak samo mocno widoczne. Czwartą odmianą nimf są szeki, które mogą powstać przez krzyżowanie którychś z poprzednio opisanych odmian. Pożądaną cechą ubarwienia szeków jest symetryczny rysunek.

źródło: http://www.ptakiozdobne.pl/204_Nimfa.html